nasıl istersek öyle giyinmek ve görünmek konusunda rahat olalım ve ne bize namus atfedip duran kültürel değerlere ne de sürekli değişip duran moda akımlarına boyun eğmeyelim. çünkü kendi bedenlerimizle ne yapmayı seçersek seçelim, kendimiz dışında hiç kimseyi ilgilendirmez. bizi tecavüzden, cinsel tacizden ve nesneleştirmekten koruyan bir giyim tarzı yok; tıpkı bunları teşvik eden bir giyim tarzı olmadığı gibi.

tiktok öyle bir algoritmaya sahip ki bizi sanki bizden daha iyi tanıyor. gizli arzularımız, eğilimlerimiz ve yatkınlıklarımız tiktok dünyasında birdenbire karşımıza çıkıveriyor. kullanıcı sayısı bir milyarı aşan tiktok diğer bütün sosyal platformları uzak ara geride bırakacak kadar karmaşık ve güçlü algoritmasıyla internette yeni bir çağı açmış gibi görünüyor. facebook bir profil oluşturmak için size sorular sorarken ve sizin onu kullanma sürecinizde diğer kişisel bilgilerinizi adım adım öğrenirken, tiktok ise hepsini bir anda biliveriyor – ya da öyleymiş gibi görünüyor. tiktok sanki “varlığınızın kendi zihniniz tarafından bile bilinmeyen katmanlarını izleyerek ruhunuzu bir tür ilahi dijital kahin gibi okuyuveriyor.” fakat işin oldukça karanlık bir tarafı var, yakından bakalım…

güçlü bir simge, büyük bir gizem: kimse (bir dolu teoriye rağmen) nedenini bilmiyor fakat bugünün dünyasında pek çok insan, futbolu kendilerini tanıdıkları ve gerçekten inandıkları yegane kimlik alanı olarak görüyor. gerekçeleri her ne olursa olsun, kolektif haysiyetin havada oradan oraya atılan bir topun hareketiyle çokça ilgisi var.

işçilerin öz-yönetimi ya da fransızca’da söylendiği şekliyle autogestion ideali, liberal bireysel özerklik kavramsallaştırmasını alıp onu her anlamda resmi biçimde tanınmış siyasal kurumlardan çok daha geniş bir kolektif toplumsal eylem yelpazesi doğrultusunda çapını genişletmeye dönük bir arzuyu ifade etmektedir. ilk olarak öz-yönetim, genellikle fabrikayı, tarlayı ya da ofisi, bir başka deyişle, en geniş anlamıyla insanlığın doğal ihtiyaçları aşmak yoluyla siyasal özgürlüğün temellerini yaratmanın yanı sıra kendi ihtiyaçlarını karşılamak adına doğayı dönüştürdüğü alan olarak işyerini işaret etmektedir

postmodern çağın bireyi bütünsel olarak ilginç bir hayat hikayesi yaratamayacağının, kendisine ütopik bir anlatı oluşturamayacağının farkındadır. o, artık yaşadığı anı “simülatif bir cennet olarak” o anda göstererek anlatmaya çalışır ve hayatının sonunda eline iki üç ınstagram hikaye çizgisi dolduracak kadar hikayesi, birkaç canlı yayın parçası ve durum öykülerinden oluşan bir kitap geçecektir. zaten başka ne beklemektedir ki?